fbpx

Klimmen tegen MS

Klimmen tegen MS

Een tijdje geleden hebben wij jullie meegenomen in het verhaal van MS patiënt Marga en haar Road to the Mont Ventoux met een enkel-voetorthese. Inmiddels heeft Marga haar klim voor MS afgelegd en waren wij natuurlijk heel erg benieuwd hoe zij dit heeft ervaren. Lees hier haar verhaal.

De weg naar de top van de Mont Ventoux!

Maandag 2e Pinksterdag op 29 mei in Malaucène gingen we onderaan de berg van start. Er stonden een heleboel mensen die allemaal te voet de Mont Ventoux op wilde gaan. Daar gingen we, vol goede moed! Het ging best goed, het was wel warm dus ik had mijn koel bodywarmer aangedaan. Na een kilometer of 5 was er een stop waar je iets te drinken en te eten kreeg, het was niet echt een stop waar je kon uitrusten, maar het voelde goed en dacht hup een tandje erbij.

Het effect van de kilometers

Gaandeweg kilometer naar kilometer werd het toch wat zwaar. Je zag van die paaltjes in de berm van de weg staan waar stijgingspercentages opstaan. Hiermee werd je gewaarschuwd dat je over zoveel meter te maken krijgt met een stijging van een x aantal procent. Op een gegeven moment dacht ik daar ga ik niet meer naar kijken. Na een kilometer of 9/10 kreeg ik het echt heel zwaar en dacht ik; hoe ga ik dit volhouden? Halverwege de tocht kon ik eigenlijk al niet meer. Ik dacht bij mezelf niet aan denken en dacht alleen aan het programma ”Kamp van Koningsbrugge”, pijn is een emotie, doorlopen! Ik doe dit voor al die mensen die zouden willen dat ze nog kunnen lopen. En toen stonden ineens mijn broer en zus met een spandoek waarvan ik niet wist dat ze kwamen. Mijn dochters en buren waren er ook bij en ik schoot natuurlijk helemaal vol.

Samen is er veel mogelijk

Vanaf dit punt dat echt een stop was vanuit de organisatie, waar ze je staan op te wachten om je op te vangen en zorg te bieden, kreeg ik iemand toegedeeld van de opleiding ”veiligheid en vakmanschap”. Diegene gaat dan samen met jou de berg op wanneer je het alleen niet helemaal trekt. Samen met Evy heb ik de tocht voortgezet en ik denk dat ze nog een blauwe arm heeft. Ik heb helemaal voorover gehangen omdat ik echt steun bij Evy zocht en aan de andere kant had ik een stok om mijzelf af te zetten. Zo heb ik dat heel lang volgehouden. Na de volgende bocht stond mijn aanhang daar weer om mij aan te moedigen en kon ik weer heel even rusten. Ze waren ongerust, maar ik moest van mezelf volhouden.

Op naar de finish!

Nadat ik mijn tocht vervolgde werd de lucht ineens hartstikke zwart met veel weerlichten. Op een gegeven moment ging het steeds harder druppen, waarbij het uiteindelijk ging hozen en je geen hand voor ogen meer zag. Ik dacht; hoe lang moeten we nog? Ik zag het puntje van de berg en ik dacht; die klim moet ik nog doen en dan ben ik er. Toen stopte er ineens een busje, we moesten instappen. Het evenement werd gecanceld uit veiligheidsoverwegingen. Iedereen moest de berg af, het was onverantwoord om door te gaan. Het leek mij zo gaaf om onder die finishboog door te lopen, vandaar dat het ook een teleurstelling was dat we niet verder mochten. Uiteraard snapte ik wel dat het echt onverantwoord was. In mijn gedachten heb ik mijn tocht gewoon uitgelopen want het was echt nog één bocht en dan was ik bij de finish. De reacties van anderen deden mij ook goed, men zei ook; dit is niet normaal, je hebt 20/21 kilometer alleen maar geklommen!

Wat heeft deze ervaring met je gedaan?

In mijn hoofd is er een knop omgegaan waardoor je denkt; niet zeuren, gewoon gaan! Niet bij nadenken of dit zwaar is, of dat het wel kan, of dat het mogelijk is. Je moet dit gewoon doen! Het was echt super gaaf! Zelf heb ik daarna 2 nachten niet geslapen omdat ik nog vol adrenaline zat, terwijl mijn lichaam niks meer wilde. Ik heb ’s nachts alles weer opnieuw beleefd. Ik ben echt tot het uiterste gegaan. Het kon dus wél in plaats van dat veel mensen zeggen; pas op, kijk uit! Niet voor iedereen is dit natuurlijk verschillend, het kan niet altijd. Het herstel is heel belangrijk en ik heb echt 3/4 weken gevoeld dat ik even niets moest doen en volledig mijn rust moest pakken.

De bijdrage van een enkel-voetorthese

De enkel-voetorthese (EVO) heeft mij enorm geholpen om de juiste steun te krijgen tijdens de klim, ik kon zelf gewoon niet goed staan. Zonder de EVO zou elke stap anders zijn geweest, de EVO gaf mij elke keer dat duwtje van hup stappen en lopen!

Marga heeft haar doel behaald! Wat is jouw doel?

Over de auteur

Marga Hemmes

Mijn naam is Marga Hemmes, 58 jaar en ik heb 29 jaar MS. Omdat er meer aandacht en onderzoek moet komen naar de aandoening MS, heb ik samen met vele andere deelnemers op 29 mei de Mont Ventoux beklommen. Graag deel ik mijn ervaringsverhaal met jullie!